Add caption |
Imam Muslim ngariwayatkeun dina kitab Sahihna Bab al-Libaas, yen kantos Asma’ binti Abu Bakr nembongkeun ka Abdulah tilas budakna, kana jubah Rasulullah nu didamel tina lawon Persia, nu lawon beuheungna tina barukat, pigeulangan panangan eta jubah teh dibordir ku lawon barukat. Lajeng Asma sasauran, "Ieu Jubah Rasulullah Shallallahu 'Alaihi wa Sallam nu disimpen ku 'Aisyah dugi ka pupusna, laju ku kami disimpen, Kanjeng Nabi Shallallahu 'Alaihi wa Sallam sering ngangge ieu jubah, nya ku kami sok dikeueum kana cai pikeun jalma nu gering nepi ka maranehna calageur."
Imam Nawawi Rahimahullahu Ta'aalaa 'Anhu, ngomentaran ieu Hadits, dina surahanana dina kitab Syarah Sahih Muslim juz 37 bab 2:
وفي هذا الحديث دليل على استحباب التبرك بآثار الصالحين وثيابهم
“Ieu Hadits jadi bukti dianjurkeunana ngalap barokah ngaliwatan jalma-jalma sholeh jeung pakean maranehna."
Dina kitab nu sarua, Imam Nawawi nyerat 11 kali anjuran pikeun ngalap barokah ti jalma-jalma saleh. Ieu pisan nu ngajadikeun kuatna dalil, yen tabarruk henteu wungkul nalika zaman Rasulullah shallallaahu 'Alaihi wa Sallam, tapi tug dugi ka kiwari ngalap barokah bisa ka jalma-jalma nu saroleh, nu dijamin deukeutna ka Allah. Sabab hal ieuoge dilakukeun kua Imam Syafii Rodhiyallohu 'Anhu ku tabarruk kana gamisna Imam Ahmad sakumaha nu dinukil dina kitab Tarikh Dimasyqi :
قال لي الربيع: إن الشافعي خرج إلى مصر وأنا معه فقال لي: يا ربيع خذ كتابي هذا ، فامض به وسلمه إلى أبي عبدالله أحمد بن حنبل، وائتني بالجواب. قال الربيع: فدخلت بغداد ومعي الكتاب، فلقيت أحمد بن حنبل صلاة الصبح، فصلّيت معه الفجر، فلما انفتل من المحراب سلّمت إليه الكتاب، وقلت له: هذا كتاب أخيك الشافعي من مصر، فقال أحمد: نظرت فيه قلت: لا، فكسر أبو عبدالله الختم وقرأ الكتاب، وتغرغرت عيناه بالدموع، فقلت: إيش فيه يا أبا عبدالله قال: يذكر أنه رأى النبي (صلى الله عليه وسلم) في النوم، فقال له: اكتب إلى أبي عبدالله أحمد بن حنبل، واقرأ عليه مني السلام، وقل: إنك ستُمتحن وتدعى إلى خلق القرآن فلا تجبهم، فسيرفع الله لك علماً إلى يوم القيامة. قال الربيع: فقلت: البشارة، فخلع أحد قميصيه الذي يلي جلده ودفعهُ إليّ، فأخذته وخرجت إلى مصر، وأخذت جواب الكتاب فسلّمته إلى الشافعي، فقال لي الشافعي: يا ربيع إيش الذي دفع إليك قلت: القميص الذي يلي جلده، قال الشافعي: ليس نفجعك به، ولكن بُلّه وادفع إليّ الماء لأتبرك به.
Sasauran Rabi’: “Rehna Imam Syafi’i angkat ka Mesir bareng jeung kami, lajeng anjeunna sasauran ka Kami, "Yeuh Rabi'! bawa surat ieu berekeun ka Imam Ahmad bin Hanbal," Nu teu kungsi lila datang jawaban. Nalika asup ka kota Baghdad kuring nepangan Imam Ahmad nuju salat subuh, nya kami ngamakmum ka anjeunna. Satutasna kitua nalika Imam Ahmad seja angkat ti Paimbaran, ku kami eta surat teh langsung dipasihkeun. "Nyanggakeun ieu serat ti Imam Syafi'i ti Mesir.” Ceuk Kami ka Imam Ahmad. "Naha anjeun geus maca eusina?" Tanya Imam Ahmad. "Teu acan Pangersa." Jawab Kami. Lajeng Imam Ahmad muka eta suratbari tuluy dibaca. sekedapan anjeunna satutasna maca, socana juuh ku cisoca nu ngalembereh kana damisna. "Naon eusina Pangersa eta serat teh." Tanya kuring panasaran. "Eusina nyaritakeun yen Imam Syafi'i ngimpi tepang sareng Rasulullah Shallallahu 'Alaihi wa Salam, nu satuluyna Rasulullaah Shallallahu 'alaihi wa sallam ngadawuh: "Prak tulis surat ka Ahmad bin Hambal jeung tepikeun salam Kami ka manehna. Bere beja ka manehna, yen manehna bakal meunang ujian, nyaeta dipaksa sangkan ngaku kana kayakinan yen Al-Qur'an teh makhluk, ku kituna kami pesen sangkan tetep kana pamadegan ulah kapangaruh ku eta kayakinan, mun seug kuat kana kayakinan kajeun ditandasa bari dipaksa, maka Allah bakal ngaluhurkeun darajatna tug dugi ka kiamat." Waler Imam Ahmad. “Ieu estu beja nu ngagumbiakeun." lajeng Imam Ahmad nulis deui serat walesan, bari maparin hadiah qamis nu ku anjeunna keur diangge.
Kuring tuluy mawa eta surat laju dipasihkeun ka Imam Syafi’i. “Titipan naon nu dipaparinkeun Imam Ahmad ka Anjeun?" tarosna Imam Syafi’i. “Gamis nu diangge ku Anjeunna." Jawab kuring. “Jung kaditu baseuhan eta gamis, Kami menta caina keur ngalap barokah." Saur Imam Syafi'i.
Tabarukan atawa ngalap barokah bisa oge kana barang-barang pusaka titinggal karuhun nu saroleh. Sakumaha hiji riwayat kajadian dikalangan Bani Israil, maranehna meunang kaunggulan ti musuh-musuh maranehna ku barokahna Tabut (Hiji wadah nu dijerona titinggal Kanjeng Nabi Musa sareng Kanjeng Nabi Harun 'Alaihimassalaam). Hal ieu dijelaskeun ku Imam Ibnu Katsir dina Kitabna al-Bidayah wan-Nihayah juz 2 kaca 6 :
قال ابن جرير : وكانوا إذا قاتلوا أحدا من الاعداء يكون معهم تابوت الميثاق الذي كان في قبة الزمان كما تقدم ذكره فكانوا ينصرون ببركته وبما جعل الله فيه من السكينة والبقية مما ترك آل موسى وآل هارون
Sasauran Imam Ibnu Jarir: “Bani Israil nalika perang jeung para musuhna, maranehna tara tinggaleun mawa Tabut (Hiji wadah nu dijerona titinggal Kanjeng Nabi Musa sareng Kanjeng Nabi Harun 'Alaihimassalaam) nu aya di qubah zaman, maranehna meunang pitung jeung kaunggulan ti Allah ku barokah eta Tabut. Turta Allah ngajadikeun dijerona rasa aman, rasa tingtrim jeung warisan titinggal kulawarga Musa sareng keluarga Harun Alihimassalaam.”
Kitu deui Imam al-Baghawi sasauran dina tafsirna, nalika anjeunna nafsirkeun Ayat Dawuhan Allah Ta'aalaa:
{ وَبَقِيَّةٌ مِمَّا تَرَكَ آلُ مُوسَى وَآلُ هَارُونَ }
“Jeung sesa-sesa titinggal kulawarga Musa oge kulawarga Harun.”
يعني موسى وهارون أنفسهما كان فيه لوحان من التوراة ورضاض الألواح التي تكسرت وكان فيه عصا موسى ونعلاه وعمامة هارون وعصاه وقفيز من المن الذي كان ينزل على بني إسرائيل، فكان التابوت عند بني إسرائيل وكانوا إذا اختلفوا في شيء تكلم وحكم بينهم وإذا حضروا القتال قدموه بين أيديهم فيستفتحون به على عدوهم
"Titinggal Kanjeng Nabi Musa 'Alaihis Salaam sareng Kanjeng Nabi Harun 'Alaihis Salaam diantarana dua papan kitab Taurat, Peninggalan Musa dan Harun berupa dua papan Taurat, imamah, Iteuk, sendal, sarta carangka tina Manna nu kungsi diturunkeun ti Langit ka Bani Israil (kabehanana disimpen dihiji kotak atawa wadah nu disebut "Tabut"). Mun seug Bani Israil aya pasualan, maka kersaning Allah eta Tabut teh bisa nyarita, tur jadi hakim diantara maranehna. Kitu deui mun seug perang, maranehna nyimpen eta Tabut dihareupeun pasukan hasilna maranehna aya dina kaunggulan.” (Tafsir al-Baghawi juz 1 kaca 667)
Ti awal nepi ka akhir, bahasan ngeunaan Tabaaarukan atawa ngalap barokah, bisa dicokot kacindekan, yen barokah teh aya, barokah teh nyata, barokah teh lain ukur beja, komo nu ngahukuman bid'ah mah kacida pisan teu pahamna. Estu barokah nu dialap ti Manusa-manusa suci, barang-barang titinggalna, tempat, waktu jeung sabangsan, kabeh aya dasar dalilna. Ku hal sakitu, Tabaarukan kacida dianjurkeunana, poma ulah rek wani-wani ingkar teu ngaku kana ayana manfaat tina Tabaarukan.
Pamungkas, aya hiji riwayat ti Qadhi bin Iyadh dina Kitab Asy-Syifa, yen kungsi kajadian di zaman Khalifah Utsman Bin Affan Rodhiyallaahu 'Anhu, aya hiji jalma nu ngaranna Jihja Al-Ghifari nu ngarawel iteuk tilasna Kanjeng Nabi Shallallahu 'Alaihi wa Sallam tina pananggan Khalifah Utsman Bin Affan Rodhiyallaahu 'Anhu, nu satuluyna eta iteuk ku Jihja seja dipotongkeun kalayan ditelekenkeun kana tuurna, tapi kersaning Allah Ta'aalaa eta iteuk lain kadua potong, kalah ka sabalikna suku Jihja kalah ngaborok dijero ubarna kudu diteukteuk. nu satuluyna ceuk beja nu beunang dipercaya Jihja nepi ka tepung jeung ajal nandangan kasakit suku akibat ketakna hayang motongkeun iteuk titinggal Rasulullah Shallallaahu 'Alaihi wa Sallam.
Cacak usaha miteskeun iteuk titinggal Rasulullah Shallallahu 'Alaihi wa sallam nepi ka tepung jeung ajal akibat nandangan lara, komo meureun ka jalma-jalma nu geus ngancurkeun titinggal Rasulullah Shallallahu 'Alaihi wa sallam sanesna.
Walloohu A'lam Bish Shawaab.
Wallaahul Muwafiq Ilaa Aqwamith Thariq
Wallohul Musta'aan. Anil Hamdulillaahirabbil'aalamiin.
0 Comments